op de mooiste plek waar je ooit dieren hebt kunnen knuffelen. Een echt western 'straatje'' ! Wild West anno 1870, Net alsof je zó een film binnenstapt!

Hoe heerlijk is het dan.. in deze entourage eventjes één zijn met de schattige varkjes of je te warmen aan een enorme gevoelige echte kamelenbaby. Om opgeknuffeld te worden door een paar vrolijke hondjes, opgenomen in onze familie van zachtaardige bijzondere dieren. 

en.. om te genieten. Dat doen wij hier elke dag!!

Mijn naam is Margalith en ik ben de trotse eigenaresse van de ranch. Of eigenlijk, de ranch van mij, haha. Mijn hart ligt hier echt.

Als kind al wilde ik dierenarts worden, sedeerde en opereerde op mn tiende een kikker die onder mn paard was gekomen met succes, onder toeziend oog van de dorps-dierenarts. Haast dagelijks was ik in zijn kliniek te vinden om hem de kunst af te kijken.

Ook mijn enorme interesse in de psyche van het kind speels hier een enorme rol. Niet altijd te moeilijk en bedachtzaam maar veelal gewoon aan te voelen... gevoelsmatige benadering, omdat het kind in mijzelf ook nog ontzettend leeft.

Mijn liefde voor beestjes.. Ik voel mij fijn in hun nabijheid en zij in die de mijne. Ik begrijp hen en zij mij. In alle emoties zijn we verweven, ziek, verdrietig, blij, eenzaam of soms teruggetrokken. Ik voel ze. Daarom zit, of lig, ik op elk moment dat ik kan, heerlijk tussen mijn beestjes. Elk bewaakt en onbewaakt ogenblik ben ik dan ook in weer een of andere rare ''one-sie'' tussen de beestjes te vinden, haha... Heerlijk!

Ook heb ik altijd al een zwak gehad voor honden, vooral rafelige! Mijn eerste hond was dan ook een dooddle-ig en vooral, harig type. Ik trainde hem tot ver voorbij hulphond. Deze hond kon alles! Mijn maatje. Van mn adolescenten-tijd tot m'n eerste kindje was hij daar. Ik mis hem nog steeds.

Mijn eerste cobberhond.

Cobber... wat gabber of maatje betekent. Hoe mooi is dat!