Ik ben Margalith en ik ben de trotse eigenaresse van de ranch. Of eigenlijk, de ranch van mij haha. Mijn hart ligt hier. Als kind al wilde ik dierenarts worden, sedeerde en opereerde op mn tiende een kikker die onder mn paard was gekomen met succes, onder toeziend oog van de dorpsdierenarts. Haast dagelijks was ik in zijn kliniek te vinden om hem ''de kunst'' af te kijken. Mijn enorme interesse in de psyche van een kind. Niet altijd te moeilijk en bedachtzaam maar veelal gewoon te voelen... kinderpsychologie vanuit de ,kinderbrein gevoelsmatige benadering, omdat het kind in mij zelf... ook nog niet verstomde.

De liefde voor beestjes en (kleine) mensjes. Ik voel me fijn in hun nabijheid en zij in het mijne. Ik begrijp ze en zij mij. In alle emoties zijn we verweven, ziek, verdrietig, blij, eenzaam of soms teruggetrokken. Ik voel ze. Daarom zit, of lig, ik op elk moment dat ik kan, heerlijk tussen mn beestjes. Elk bewaakt en onbewaakt ogenblik ben ik dan ook in weer een of andere rare ''one-sie'' tussen de beesten te vinden, haha... Heerlijk!

Ook heb ik altijd al een zwak gehad voor honden, vooral rafelige honden! Mijn eerste hond was dan ook een dooddle-ig en vooral, harig type. Mijn maatje. Van mn adolescenten tijd tot mn eerste kindje was hij daar en ... Ik mis hem nog steeds

Mijn eerste cobberdog.

Cobber... wat gabber of maatje, betekent. Hoe mooi is dat!

Maar.. de cobberdog en labradoodle van nu is een ras waarin 5 jachthonden rassen aan te oorsprong liggen. met tot gevolg... een haast ongeleid projectiel die je bril van je neus springt en meer oog heeft voor een kip dan de baas.

Tijd voor de cobberdoodle!

EN... hoe bijzonder zijn die! Trots ben ik op wat er voor schattigs geboren werd bij ons en verworden tot wat ze nu zijn. Het beste maatje van je hele gezin. Eenvoudig te trainen. Vanzelf haast. En bijna vanzelf.... een hulphondje! Je eigen gabbertje of de toetssteen van je zieke of hulpbehoevende kind

Ons eigen ras

cuddlewell COBBERDOODLE

Een biggteje in je armen. Het warme lijfje tegen je aan. Het voelt altijd veel warmer dan je eigen lichaamstemperatuur en dat klopt ! Een varkjes lijfje is 38.5 graden.

Het valt me op dat varkentjes zich tegen je aanvlijen tot geen plekje van hun lijfje niet meer in aanraking komt met jouw warmte. Twee lijfjes tegen elkaaar. Je voelt de genegenheid en het vertrouwen groeien. De druk van het buikje tegen je borst. 

En... als elk stukje vark, stevig tegen je aan gedrukt is, komt er, als ''kers op de taart '', ineens nog een klein warm vochtig stopcontactje op je schouder ... lekker neusie, in je nek om daar, liefst uren nog, in jouw warmte te willen blijven cuddlen! 

Samen ''goeie tijden'' kijken op de bank ....